Op 29 september 2020 verscheen het boek MOEDERPIJN bij uitgeverij Manteau.
Een autobiografisch verhaal waarin de actrice openhartig vertelt over haar hypochondrische moeder. Het is een geestige, wrange, ontroerende en herkenbare getuigenis, en tegelijk een aanklacht tegen een van de laatste taboes in onze samenleving: medicatiemisbruik en -verslaving bij ouderen.

Enkele reacties:
 

'Wow! Heb net je boek uitgelezen en dit is zó herkenbaar. De dwangmatigheid, de hoeveelheid telefoontjes, de verbittering, maar ook het zorgzame bij jezelf en het schuldgevoel...

Ik ben een 44 jarige alleenstaande moeder van een prachtige 16 jarige dochter. Omdat de combinatie tussen een  goede (lees perfecte) dochter zijn OF de beste moeder voor mijn kind niet lukte, heb ik in augustus 2013 definitief gebroken met mijn moeder. Maar de herinneringen en angst voor wat mogelijks nog komen gaat blijven als onweerswolken in de lucht hangen...

Hartelijk dank voor je boek en dank je wel om me het gevoel te geven dat ik niet alleen sta in deze wereld.'

L. J.

​

'Proficiat met de uitgifte van je boek!
Eindelijk iemand die met zo’n verhaal naar buiten komt. Het klinkt zo herkenbaar.
Ik ben zelf enig kind en mijn moeder is manisch (ik zie ze niet meer - dat lukt al 15 jaar niet meer). Ondertussen ben ik zelf mama van twee kindjes (meisje en jongen).
Ik ga je website in het oog houden voor je voorstellingen vanaf februari.'
B. M.

​

'Ik ben begonnen aan je boek en heb hem in een ruk uitgelezen.

Bij de laatste bladzijden bleven mijn ogen niet droog.

Ik bewonder je moed en doorzetting om dit boek te schrijven.

Ik hoop ook dat er iets gaat veranderen in voorschrijfgedrag van artsen, vooral de oude garde is een gevaar voor chronische pijn patiënten!'

M. D.

​

Vijf boeken met grappige kindergedichten zijn reeds uitgegeven bij het Davidsfonds.

‘OP EEN SURFPLANK NAAR DE MAAN’, ‘FOETSIE’,

‘1, 2, 3... BIJNA!’,  ‘EEN VISJE IN DE LUCHT’ en ‘BIBBERVLEES’.

​

Waar komt de liefde voor het woord vandaan?

 

Als kind schreef Karin al gedichten.

Later werden dat dan teksten die ze op het toneel bracht en nog later begon ze zich te wagen aan kindergedichten, speciaal op het lijf geschreven van haar kinderen, Jelle en Clara Cleymans, die allebei verslingerd waren aan voordrachtwedstrijden.

​